Seagreen

In de schaduw van de torens van Gent, waar de klinkers nat blonken onder de ochtendmist, stond een kleine school verscholen in het Klein Raamhof. Een plek die leefde van de echo’s van kinderstemmen, een toevluchtsoord en tegelijk een arena voor dromen en strijd. Hier, op de koude binnenplaats en in de schemerige lokalen, vonden de dagen plaats van Martha, Mina, Jan, Georgette en al die anderen. Het was 1923. De lucht was hard, en de winter blies een schrale adem door de stegen van de stad. De kinderen kwamen van overal: van boven de winkel van hun ouders, uit huurkamers waar de muren vochtig en het brood schraal was, van achter de fabrieksmuren die rookten aan de horizon. Maar hier waren ze gelijk – of toch bijna. Hier begon elke dag met het krassen van krijt op een bord, het kraken van banken en het gestommel van schoenen die te vaak opgelapt waren. Vooraan in de rij stond Martha. Altijd Martha. Haar vlechten strak, haar gezicht ernstig, een blik die zei dat ze wist hoe de wereld...